მე ნატული და ვანიკო
იმედი... სევდა... ცრემლი... ღრუბელი... მე შენ და ისინი... ჩვენ სამნი ვიყავით... ახლა ერთი დავრჩი... სამივეს სამი სხვა და სხვა ფერის ხასიათი გვქონდა... სამივეს კი ერთი საერთო გვარგუნა ბედმა სიმტკიცე! სიმტკიცე ჭირსა თუ ავდარში... ლხენასა თუ დარდში... და მერე ნელ ნელა ეს სამეული დაიშალა... ჯერ ერთი წავიდა... მერე მეორე... და დავრჩი მე ... მე და ხუთი ბავშვი....